Νικόλαος Βλαχόπουλος
Τό 1946 τό τότε Εκκλησιαστικό Συμβούλιο τού Ι.Ν.Υψώσεως Τιμίου Σταυρού(Εσταυρωμένου) έφερε τόν εκ Κωνσταντινουπόλεως διακεκριμένο πρωτοψάλτη Νικόλαο Τιμολέοντος Βλαχόπουλο, γαμπρό τού περιφήμου πρωτοψάλτου καί διδασκάλου τής εθνικής μας μουσικής Νηλέως Καμαράδου.
Ο Νικόλαος Βλαχόπουλος πού διακρίθηκε γιά τήν καλλιφωνία του καί τήν ασύγκριτη μουσική του τέχνη, γεννήθηκε σέ συνοικία τού Βοσπόρου τής Πόλης τό 1883 καί από ηλικίας 10 ετών μαθήτευσε κοντά σέ σπουδαίους πρωτοψάλτες, όπως ήταν ο Ιωάννης Βασιλειάδης καί ο Εμμανουήλ Κρεμέζης, μαθητές τού Γ.Σαρανταεκκλησιώτου. Κατόπιν φοίτησε στή Σχολή τού Μουσικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως πού είχε τήν έδρα της στό Φανάρι καί ύστερα απ'τήν αποφοίτησή του άρχισε τή μακρά του σταδιοδρομία στό αναλόγιο.
Στήν αρχή προσελήφθη ώς Δομέστικος(οφφίκιο, αξίωμα-βοηθός τού Πρωτοψάλτου) τού Ι.Ν.Αγίου Κωνσταντίνου Πέραν τής Κων/λεως καί κατόπιν τού Ι.Ν.Παναγίας τής Καφατιανής, κοντά στό διάσημο μουσικοδιδάσαλο καί πρωτοψάλτη Νηλέα Καμαράδο.
Τό 1904 ήρθε στή Θεσσαλονίκη όπου υπηρέτησε ώς Πρωτοψάλτης στόν καθεδρικό Ναό τής τού Θεού Σοφίας. Κατόπιν μετέβη πάλι στήν Πόλη(τό 1914), όπου διετέλεσε Πρωτοψάλτης τής Αγίας Τριάδος τού Πέραν, τής Παναγίας τής Καφατιανής στό Γαλατά, τού Αγίου Κωνσταντίνου τού Πέραν καί τού Αγίου Ιωάννου τών Χίων.
Τό 1931 ήρθε στήν Καβάλα ώς πρωτοψάλτης τού Μητροπολιτικού Ναού τού Αγίου Ιωάννου καί τό 1934 ήρθε στήν Αθήνα όπου υπηρέτησε ώς πρωτοψάλτης διαφόρων Ναών: Αγίας Τριάδος Αμπελοκήπων, Αγίας Φωτεινής Ν.Σμύρνης, Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιώς κ.ά. Καί τό 1946 προσελήφθη ώς Πρωτοψάλτης, όπως είπαμε, τού Ι.Ν.Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Αιγάλεω, όπου υπηρέτησε μέχρι τό 1955 περίπου, μέ αριστερό Ιεροψάλτη τόν Αντώνιο Ζαννίκο, διακεκριμένον καί αυτόν γιά τήν καλλιφωνία του καί τήν άριστη εκτέλεση τών Ιερών κειμένων.
Ενθυμείται ο γράφων πού τά πρώτα μαθήματά του στή βυζαντινή μουσική(μαθητής τού Δημοτικού) τά άκουσε απ'τόν Νικόλαο Βλαχόπουλο στόν Εσταυρωμένο, ότι ο μπάρμπα Νίκος, όπως τόν αποκαλούσαμε, ήταν πολύ αυστηρός στό αναλόγιο καί δέν επέτρεπε τό παραμικρό λάθος. Έψαλλε πάντα από χειρόγραφα πού τά ονόμαζε «διφθέρας», τοποθετημένα πάνω σέ βάση από λεπτό σανιδάκι, βαμμένο καφέ, πού πίσω υπήρχαν οι επιγραφές μέ μεγάλα γράμματα: «ψάλλετε από διφθέρας» καί «τό κραυγάζειν ούκ εστίν άδειν». Τό μεγάλο του «σουξέ» τίς Κυριακές ήταν τό «Άγιος ο Θεός» τού Κρητός πού τό έψαλλε πολύ εντυπωσιακά.
Ο Νικόλαος Βλαχόπουλος πού διακρίθηκε γιά τήν καλλιφωνία του καί τήν ασύγκριτη μουσική του τέχνη, γεννήθηκε σέ συνοικία τού Βοσπόρου τής Πόλης τό 1883 καί από ηλικίας 10 ετών μαθήτευσε κοντά σέ σπουδαίους πρωτοψάλτες, όπως ήταν ο Ιωάννης Βασιλειάδης καί ο Εμμανουήλ Κρεμέζης, μαθητές τού Γ.Σαρανταεκκλησιώτου. Κατόπιν φοίτησε στή Σχολή τού Μουσικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως πού είχε τήν έδρα της στό Φανάρι καί ύστερα απ'τήν αποφοίτησή του άρχισε τή μακρά του σταδιοδρομία στό αναλόγιο.
Στήν αρχή προσελήφθη ώς Δομέστικος(οφφίκιο, αξίωμα-βοηθός τού Πρωτοψάλτου) τού Ι.Ν.Αγίου Κωνσταντίνου Πέραν τής Κων/λεως καί κατόπιν τού Ι.Ν.Παναγίας τής Καφατιανής, κοντά στό διάσημο μουσικοδιδάσαλο καί πρωτοψάλτη Νηλέα Καμαράδο.
Τό 1904 ήρθε στή Θεσσαλονίκη όπου υπηρέτησε ώς Πρωτοψάλτης στόν καθεδρικό Ναό τής τού Θεού Σοφίας. Κατόπιν μετέβη πάλι στήν Πόλη(τό 1914), όπου διετέλεσε Πρωτοψάλτης τής Αγίας Τριάδος τού Πέραν, τής Παναγίας τής Καφατιανής στό Γαλατά, τού Αγίου Κωνσταντίνου τού Πέραν καί τού Αγίου Ιωάννου τών Χίων.
Τό 1931 ήρθε στήν Καβάλα ώς πρωτοψάλτης τού Μητροπολιτικού Ναού τού Αγίου Ιωάννου καί τό 1934 ήρθε στήν Αθήνα όπου υπηρέτησε ώς πρωτοψάλτης διαφόρων Ναών: Αγίας Τριάδος Αμπελοκήπων, Αγίας Φωτεινής Ν.Σμύρνης, Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιώς κ.ά. Καί τό 1946 προσελήφθη ώς Πρωτοψάλτης, όπως είπαμε, τού Ι.Ν.Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Αιγάλεω, όπου υπηρέτησε μέχρι τό 1955 περίπου, μέ αριστερό Ιεροψάλτη τόν Αντώνιο Ζαννίκο, διακεκριμένον καί αυτόν γιά τήν καλλιφωνία του καί τήν άριστη εκτέλεση τών Ιερών κειμένων.
Ενθυμείται ο γράφων πού τά πρώτα μαθήματά του στή βυζαντινή μουσική(μαθητής τού Δημοτικού) τά άκουσε απ'τόν Νικόλαο Βλαχόπουλο στόν Εσταυρωμένο, ότι ο μπάρμπα Νίκος, όπως τόν αποκαλούσαμε, ήταν πολύ αυστηρός στό αναλόγιο καί δέν επέτρεπε τό παραμικρό λάθος. Έψαλλε πάντα από χειρόγραφα πού τά ονόμαζε «διφθέρας», τοποθετημένα πάνω σέ βάση από λεπτό σανιδάκι, βαμμένο καφέ, πού πίσω υπήρχαν οι επιγραφές μέ μεγάλα γράμματα: «ψάλλετε από διφθέρας» καί «τό κραυγάζειν ούκ εστίν άδειν». Τό μεγάλο του «σουξέ» τίς Κυριακές ήταν τό «Άγιος ο Θεός» τού Κρητός πού τό έψαλλε πολύ εντυπωσιακά.
Στυλιανός Μπονάνος
Στόν Εσταυρωμένο ο Ν.Βλαχόπουλος έψαλλε μέχρι τό 1955 ή '56, οπότε απεχώρησε καί στή θέση του προσελήφθη ο Στυλιανός Μπονάνος εκ Θηβών, πρωτοψάλτης καί θεολόγος.
Ο Στυλιανός Μπονάνος δημιούργησε χορωδία καί δίδασκε αφιλοκερδώς τήν ιερή τέχνη τής Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής. Μέλος τής Χορωδίας αυτής καί μαθητής του υπήρξε καί ο γράφων. Μετά από ένα χρόνο περίπου διορίστηκε ώς Θεολόγος στήν Τρίπολη καί προσελήφθη ώς Πρωτοψάλτης στόν Άγιο Βασίλειο καί κατόπιν υπηρέτησε στή Σπάρτη.
Τό 1980 αποσπάστηκε στο Ελληνικό Γυμνάσιο τών Ιεροσολύμων καί προσελήφθη ώς Πρωτοψάλτης τού Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Τό 1987 μετέβη στήν Αμερική, όπου υπηρέτησε σέ διαφόρους Ναούς ώς Πρωτοψάλτης, εδίδαξε τή βυζαντινή μουσική καί δημιούργησε πολυμελή χορωδία.
Ο Στυλιανός Μπονάνος δημιούργησε χορωδία καί δίδασκε αφιλοκερδώς τήν ιερή τέχνη τής Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής. Μέλος τής Χορωδίας αυτής καί μαθητής του υπήρξε καί ο γράφων. Μετά από ένα χρόνο περίπου διορίστηκε ώς Θεολόγος στήν Τρίπολη καί προσελήφθη ώς Πρωτοψάλτης στόν Άγιο Βασίλειο καί κατόπιν υπηρέτησε στή Σπάρτη.
Τό 1980 αποσπάστηκε στο Ελληνικό Γυμνάσιο τών Ιεροσολύμων καί προσελήφθη ώς Πρωτοψάλτης τού Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Τό 1987 μετέβη στήν Αμερική, όπου υπηρέτησε σέ διαφόρους Ναούς ώς Πρωτοψάλτης, εδίδαξε τή βυζαντινή μουσική καί δημιούργησε πολυμελή χορωδία.
Νικόλαος Κακουλίδης
Στό αναλόγιο τού Εσταυρωμένου τόν Στυλιανό Μπονάνο, αντικατέστησε ο Νικόλαος Ι.Κακουλίδης, πού ήρθε από τήν Καβάλα, όπου υπηρετούσε ώς Πρωτοψάλτης τού εκεί Μητροπολιτικού Ναού.
Ο Νικόλαος Ι.Κακουλίδης, πρωτοψάλτης, ερευνητής-μουσικολόγος, γεννήθηκε τό 1923 στό Βατούμ τής Ρωσίας, από γονείς Ποντίους(Τραπεζούντα), όπου είχαν καταφύγει ώς πρόσφυγες. Μαθήτευσε στόν πατέρα του Ιωάννη Κακουλίδη καί στόν Κωνσταντινουπολίτη πρωτοψάλτη Ν.Παπαγεωργίου. Προικισμένος μέ σπάνια μουσική αντίληψη καί φωνή κατέλαβε τή θέση τού πρωτοψάλτου στόν Ιερό Ναό Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Αιγάλεω, όπου ίδρυσε καί εδίδαξε πολυμελή χορωδία στήν οποία μετείχε καί ο γράφων(μαθητής τότε τού Γυμνασίου), όπως καί ο νεώτερος αδελφός του, ο γνωστός καί πολυγράφος πρωτοψάλτης κ.Γεώργιος Κακουλίδης. Η χορωδία αυτή, η οποία εθεωρείτο τότε η καλύτερη πανελληνίως, επραγματοποίησε σημαντικές εμφανίσεις στίς πλέον επίσημες αίθουσες(Παρνασσού, Αρχαιολ.Εταιρείας κ.λ.π.) καί ελάμβανε μέρος πολύ συχνά σέ ραδιοφωνικές εκπομπές. Δυστυχώς η απαλοιφή τών μελωδιών αυτών αλλά καί άλλων εκπομπών από τίς μαγνητοταινίες τού Ε.Ι.Ρ.(όπως λέγεται γιά λόγους οικονομίας!) εστέρησε από τούς νεωτέρους τήν απόλαυση υπερόχων μελωδιών.
Ο Ν.Κακουλίδης εδίδαξε ώς καθηγητής Βυζ.Μουσικής στό «Ορφείον Αθηνών», εκυκλοφόρησε διά πολυγραφήσεως χερουβικά, τήν σύμμεικτη (θεωρίας καί μουσικής) εργασία «Ο Ιεροψάλτης» καί εδημοσίευσε άρθρα σέ εφημερίδες καί περιοδικά. Η εταιρεία R.C.A. Έθεσε σέ κυκλοφορία δίσκο τής χορωδίας του.
Μετά τόν «Εσταυρωμένο», ακολουθούμενος από τήν χορωδία, κατέλαβε τήν θέση τού πρωτοψάλτου στόν Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Πατησίων. Τό 1967 μετέβη στόν Καναδά καί έν συνεχεία στήν Ν.Υόρκη όπου εδίδαξε τήν Βυζ.Μουσική, ίδρυσε πολυμελή μεικτή χορωδία καί έλαβε από τόν τότε Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο τόν τίτλο τού Πρωτοψάλτου Βορείου καί Νοτίου Αμερικής. Εκοιμήθη τό 1982.
Ο Ν.Κακουλίδης υπήρξε μουσική ιδιοφυΐα. Μέ δέος οι μαθητές του σήμερα ενθυμούμεθα τήν ευχέρεια μέ τήν οποία έψαλλε, διηύθυνε τήν χορωδία καί συγχρόνως κατέγραφε μέ θαυμαστή ταχύτητα σέ μουσική γραφή άλλη μελωδία. Υπήρξε άριστος μελοποιός καί η περιοχή μας τού οφείλει τήν υπερτριακονταμελή χορωδία από παιδιά τού Αιγάλεω, πολλά από τά οποία, υπερμεσήλικες ήδη, εξακολουθούν νά συμμετέχουν στήν χορωδία τού αδελφού του Γεωργίου Κακουλίδη. Άς είναι ελαφρύ τό ξένο χώμα πού σκεπάζει τόν δικό μας διδάσκαλο καί φίλο.
Ο Νικόλαος Ι.Κακουλίδης, πρωτοψάλτης, ερευνητής-μουσικολόγος, γεννήθηκε τό 1923 στό Βατούμ τής Ρωσίας, από γονείς Ποντίους(Τραπεζούντα), όπου είχαν καταφύγει ώς πρόσφυγες. Μαθήτευσε στόν πατέρα του Ιωάννη Κακουλίδη καί στόν Κωνσταντινουπολίτη πρωτοψάλτη Ν.Παπαγεωργίου. Προικισμένος μέ σπάνια μουσική αντίληψη καί φωνή κατέλαβε τή θέση τού πρωτοψάλτου στόν Ιερό Ναό Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Αιγάλεω, όπου ίδρυσε καί εδίδαξε πολυμελή χορωδία στήν οποία μετείχε καί ο γράφων(μαθητής τότε τού Γυμνασίου), όπως καί ο νεώτερος αδελφός του, ο γνωστός καί πολυγράφος πρωτοψάλτης κ.Γεώργιος Κακουλίδης. Η χορωδία αυτή, η οποία εθεωρείτο τότε η καλύτερη πανελληνίως, επραγματοποίησε σημαντικές εμφανίσεις στίς πλέον επίσημες αίθουσες(Παρνασσού, Αρχαιολ.Εταιρείας κ.λ.π.) καί ελάμβανε μέρος πολύ συχνά σέ ραδιοφωνικές εκπομπές. Δυστυχώς η απαλοιφή τών μελωδιών αυτών αλλά καί άλλων εκπομπών από τίς μαγνητοταινίες τού Ε.Ι.Ρ.(όπως λέγεται γιά λόγους οικονομίας!) εστέρησε από τούς νεωτέρους τήν απόλαυση υπερόχων μελωδιών.
Ο Ν.Κακουλίδης εδίδαξε ώς καθηγητής Βυζ.Μουσικής στό «Ορφείον Αθηνών», εκυκλοφόρησε διά πολυγραφήσεως χερουβικά, τήν σύμμεικτη (θεωρίας καί μουσικής) εργασία «Ο Ιεροψάλτης» καί εδημοσίευσε άρθρα σέ εφημερίδες καί περιοδικά. Η εταιρεία R.C.A. Έθεσε σέ κυκλοφορία δίσκο τής χορωδίας του.
Μετά τόν «Εσταυρωμένο», ακολουθούμενος από τήν χορωδία, κατέλαβε τήν θέση τού πρωτοψάλτου στόν Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Πατησίων. Τό 1967 μετέβη στόν Καναδά καί έν συνεχεία στήν Ν.Υόρκη όπου εδίδαξε τήν Βυζ.Μουσική, ίδρυσε πολυμελή μεικτή χορωδία καί έλαβε από τόν τότε Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο τόν τίτλο τού Πρωτοψάλτου Βορείου καί Νοτίου Αμερικής. Εκοιμήθη τό 1982.
Ο Ν.Κακουλίδης υπήρξε μουσική ιδιοφυΐα. Μέ δέος οι μαθητές του σήμερα ενθυμούμεθα τήν ευχέρεια μέ τήν οποία έψαλλε, διηύθυνε τήν χορωδία καί συγχρόνως κατέγραφε μέ θαυμαστή ταχύτητα σέ μουσική γραφή άλλη μελωδία. Υπήρξε άριστος μελοποιός καί η περιοχή μας τού οφείλει τήν υπερτριακονταμελή χορωδία από παιδιά τού Αιγάλεω, πολλά από τά οποία, υπερμεσήλικες ήδη, εξακολουθούν νά συμμετέχουν στήν χορωδία τού αδελφού του Γεωργίου Κακουλίδη. Άς είναι ελαφρύ τό ξένο χώμα πού σκεπάζει τόν δικό μας διδάσκαλο καί φίλο.
Ιωάννης Θεοδωρίδης
Άλλος σημαντικός παλαιός ιεροψάλτης στήν περιοχή μας υπήρξε καί ο Ιωάννης Θεοδωρίδης, πού υπηρέτησε γιά λίγα χρόνια στήν Αγία Τριάδα Λιούμη. Ο μπάρμπα Γιάννης Θεοδωρίδης γεννήθηκε το 1900 σέ χωριό τής Προύσας. Μαθήτευσε στόν έγκριτο μουσικό τής περιοχής του Παράσχο Θεοδωρίδη καί τό 1918 μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη όπου συμπλήρωσε τίς μουσικές του σπουδές κοντά στόν Κωνσταντίνο Πρίγγο, πρωτοψάλτη τότε τού Ι.Ν.Αγίας Τριάδος Πέραν καί κατόπιν Άρχοντα Πρωτοψάλτη τού Πατριαρχείου.
Συγχρόνως παρακολουθούσε καί μαθήματα κοντά στόν Ιάκωβο Ναυπλιώτη. Νομίζω ότι είχε πάρει αρκετά απ'τό ψαλτικό ύψος τού Ναυπλιώτη.
Τό 1925 εγκαταστάθηκε στήν Ξάνθη όπου έψαλε σέ διαφόρους Ναούς. Από εκεί μέ προτροπή καί μέριμνα τού Μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος(τού μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών) πήγε στά Ιωάννινα, όπου διορίστηκε Πρωτοψάλτης τού Μητροπολιτικού Ναού καί παρέμεινε μέχρι τό 1942. Τότε συνελήφθη από τούς Ιταλούς μέ τήν κατηγορία αποκρύψεως όπλων και απεστάλη στό Αγρίνιο νά δικαστή. Αθωώθηκε καί παρέμεινε εκεί επί δεκαετία ώς ιεροψάλτης καί δάσκαλος τής Βυζαντινής Μουσικής, στή σχολή πού δημιούργησε ο ίδιος. Τό 1954 μετέβη στήν Τρίπολη, όπου διετέλεσε πρωτοψάλτης τού Ι.Ν.Προφήτου Ηλιού καί κατόπιν γιά ένα μικρό διάστημα πρωτοψάλτης Αγίου Νικολάου Αμφίσσης. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στό Αιγάλεω σέ προχωρημένη ηλικία(κατοικούσε κοντά στόν Άγιο Σπυρίδωνα) καί υπηρετούσε ώς πρωτοψάλτης στήν Αγία Τριάδα Λιούμη.
Υπήρξε καλλίφωνος ιεροψάλτης μέ μεγάλη φωνητική έκταση καί ύφος Κωνσταντινουπολίτικο.
Ο μπαρμπά Γιάννης, τού οποίου έχω κάποια ηχογράφηση(είχα διδαχθή απ' αυτόν τά Κοινωνικά τού Φωκαέως), ήταν ο άνθρωπος πού μαζί μέ τόν Νίκο Κακουλίδη μέ προέτρεψαν νά μήν εγκαταλείψω τή σπουδή μου στή βυζαντινή μουσική καί τήν ιεροψαλτική τέχνη. Καταθέτω εδώ τήν ευγνωμοσύνη μου.
Συγχρόνως παρακολουθούσε καί μαθήματα κοντά στόν Ιάκωβο Ναυπλιώτη. Νομίζω ότι είχε πάρει αρκετά απ'τό ψαλτικό ύψος τού Ναυπλιώτη.
Τό 1925 εγκαταστάθηκε στήν Ξάνθη όπου έψαλε σέ διαφόρους Ναούς. Από εκεί μέ προτροπή καί μέριμνα τού Μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος(τού μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών) πήγε στά Ιωάννινα, όπου διορίστηκε Πρωτοψάλτης τού Μητροπολιτικού Ναού καί παρέμεινε μέχρι τό 1942. Τότε συνελήφθη από τούς Ιταλούς μέ τήν κατηγορία αποκρύψεως όπλων και απεστάλη στό Αγρίνιο νά δικαστή. Αθωώθηκε καί παρέμεινε εκεί επί δεκαετία ώς ιεροψάλτης καί δάσκαλος τής Βυζαντινής Μουσικής, στή σχολή πού δημιούργησε ο ίδιος. Τό 1954 μετέβη στήν Τρίπολη, όπου διετέλεσε πρωτοψάλτης τού Ι.Ν.Προφήτου Ηλιού καί κατόπιν γιά ένα μικρό διάστημα πρωτοψάλτης Αγίου Νικολάου Αμφίσσης. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στό Αιγάλεω σέ προχωρημένη ηλικία(κατοικούσε κοντά στόν Άγιο Σπυρίδωνα) καί υπηρετούσε ώς πρωτοψάλτης στήν Αγία Τριάδα Λιούμη.
Υπήρξε καλλίφωνος ιεροψάλτης μέ μεγάλη φωνητική έκταση καί ύφος Κωνσταντινουπολίτικο.
Ο μπαρμπά Γιάννης, τού οποίου έχω κάποια ηχογράφηση(είχα διδαχθή απ' αυτόν τά Κοινωνικά τού Φωκαέως), ήταν ο άνθρωπος πού μαζί μέ τόν Νίκο Κακουλίδη μέ προέτρεψαν νά μήν εγκαταλείψω τή σπουδή μου στή βυζαντινή μουσική καί τήν ιεροψαλτική τέχνη. Καταθέτω εδώ τήν ευγνωμοσύνη μου.
Σίμων Καράς
1903 Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1903 στο Στροβίτσι (Λέπρεον) της επαρχίας Φαναρίου της Αρχιεπισκοπής Χριστιανουπόλεως (σημερινή Ολυμπία) από τον Ιωάννη και την Σπυρούλα, το γένος Νικολάου Δρακοπούλου.
1907-1913 Στο Στροβίτσι πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο, το οποίο και τελειώνει στην Ζούρτσα.
1914-1917 Φοιτά στο σχολαρχείο της Ζούρτσας.
1916 Πρωτοαντικρύζει την βυζαντινή σημειογραφία από τον μικρασιάτη ψάλτη του χωριού του στην εκκλησία της Παναγίας. Ο ψάλτης αυτούς του έμαθε από μνήμης τα αργά ευλογητάρια του Μ. Σαββάτου. Από τότε ξεκινά η αγάπη του για τη βυζαντινή μουσική. Αισθάνεται ενθουσιασμένος από το πώς μπορεί η φωνή να αποτυπωθεί στο χαρτί.
1917-1921 Φοιτά στο γυμνάσιο στην Κυπαρισσία, όπου μαθαίνει την ψαλτική από τον λόγιο ιερέα π. Ευστάθιο Λαμπρινόπουλο. Η φοίτησή του από το δημοτικό μέχρι και το γυμνάσιο είναι περιπετειώδης, αφού λόγω των δυσχερειών της εποχής αναγκάζεται σχεδόν κάθε χρόνο να αλλάζει τόπο διαμονής. Όμως η αγάπη του για τα γράμματα και την μουσική του δίνει τη δύναμη να υπερβεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
1921 Έρχεται στην Αθήνα και εγγράφεται στην Νομική Σχολή Αθηνών. Παράλληλα διορίζεται στο Υπουργείον Κοινωνικής Προνοίας. Τα φοιτητικά του χρόνια είναι πολύ δύσκολα λόγω οικονομικών δυσχερειών. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του το ξοδεύει για την απόκτηση παλαιτύπων και χειρογράφων βιβλίων, παλαιών και νεοτέρων, προκειμένου να καταρτίσει μία όσο το δυνατόν πληρέστερη προσωπική βιβλιοθήκη για τις ανάγκες των μελετών του.
1924 Συγγράφει σε ηλικία 21 ετών μέθοδο εκμάθησης της βυζαντινής παρασημαντικής, όπου διατυπώνει τις απόψεις του με νεανικό σφρίγος και ορμή. Τον Δεκέμβριο του 1924 κατατάσσεται στρατιώτης και παρουσιάζεται στην Πάτρα.
1927 Τελειώνει την στρατιωτική του θητεία και ενοικιάζει σπίτι στην Πλάκα, στην πλατεία Γιγάντων, πάροδος αρ. 12, όπου ιδρύει σχολείο ελληνικής μουσικής. Εκεί γνωρίζεται με την Εύα Σικελιανού.
1928 Επιμελείται την μουσική για τις δελφικές εορτές του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού.
1929 Ιδρύει τον Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής.
1927-1930 Ψάλλει επί τριετία στις αγρυπνίες που τελεί ο άγιος Νικόλαος ο Πλανάς στο εκκλησάκι του αγίου Ελισσαίου στην Πλάκα, συνεχίζοντας την παράδοση των δύο Αλεξάνδρων, Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη.
1932 Καθιερώνει το μνημόσυνο για τους μάρτυρες της Αλώσεως, το οποίο επιτελείται ανελλιπώς μέχρι σήμερα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες η τέλεσίς του έχει διαδοθεί σχεδόν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, αλλά και εκτός αυτής, όπως π.χ. στην Αίγυπτο.
1937 Αποσπάται στο Υπουργείο Τύπου και Τουρισμού ως ειδικός στην ελληνική μουσική.
1938 Τοποθετείται στην Εθνική Ραδιοφωνία, όπου ιδρύει και διευθύνει το τμήμα εθνικής μουσικής. Οργανώνει ηχητικό αρχείο στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) με σκοπούς και τραγούδια από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
1939 Κατόπιν προτάσεως του Σίμωνα Καρά, με έξοδα της κυβερνήσεως του Ιωάννου Μεταξά και την συνέργεια του τότε επιμελητή των χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης Λίνου Πολίτη, καθώς και του Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνου Καλλιγά, αποστέλλονται καί οι τρεις προς φωτογράφησιν των χειρογράφων του μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη, τα οποία περιέχουν τις εξηγήσεις των παλαιών χειρογράφων από τους δύο εξηγητές, Γρηγόριο Πρωτοψάλτη και Χουρμούζιο Χαρτοφύλακα. Τα χειρόγραφα, κατόπιν υποδείξεως του Σίμωνα Καρά, μεταφέρονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη με διπλωματικό σάκο.
1940-1941 Υπηρετεί στο μέτωπο. Με την επιστροφή του περιέρχεται νοσοκομεία και ιδρύματα μαζί με την χορωδία του, ψυχαγωγώντας τους τραυματίες πολέμου. Παράλληλα, διδάσκει την ελληνική μουσική παράδοση στο Ελληνικό Σπίτι της Αγγελικής Χατζημιχάλη. Συγχρόνως, εργάζεται πυρετωδώς με τον φυσικομαθηματικό Σταύρο Βραχάμη πάνω στα διαστηματικά της ελληνικής μουσικής, ανοίγοντας νέους ερευνητικούς δρόμους και φωτίζοντας σκοτεινές πτυχές της αρμονικής θεωρίας.
1946 Με την χορωδία του συμμετέχει στους εορτασμούς για την ενσωμάτωση της Δωδεκαννήσου στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
1950 Τελεί τους γάμους του με την Αγγελική Αλεξάνδρου Βατούγιου, τελώντας το μυστήριο με το παλαιό βυζαντινό τυπικό εντός της Θείας Λειτουργίας στην ιστορική Μονή Δαφνίου. Η σύζυγός του απετέλεσε την δυναμική και ακούραστη συμπαραστάτιδα, η οποία τον εστήριξε στο έργο του με αυταπάρνηση και θυσία. Ο γάμος του Σίμωνα Καρά με το παλαιό βυζαντινό τυπικό, απετέλεσε ισχυρό έναυσμα για την μετέπειτα και μεχρι των ημερών μας αναβίωση της τελέσεως του μυστηρίου του γάμου εντός της Θείας Λιετουργίας.
1969 Συνοδεύει τον θρακιώτη γκαϊτατζή Κωνσταντίνο Τζιογκίδη και τον καλύμνιο τσαμπουνιστή Νικόλαο Τάλια στον διαγωνισμό ασκαύλου στην Ερείκη της Σικελίας, όπου αποσπούν το πρώτο βραβείο.
1970 Με χορηγία του ιδρύματος FORD και βοηθό την Μαρία Βούρα, ξεκινά δισκογραφική έκδοση τραγουδιών, τα οποία αποτυπώνονται σε 25 δίσκους βινυλλίου και αφορούν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
1973 Αποχωρεί από το Ε.Ι.Ρ.
1920-αρχές δεκαετίας 1980 Καταγράφει και ηχογραφεί ανελλιπώς τραγούδια και σκοπούς ταξιδεύοντας σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ο Σίμων Καράς διευθύνει μέχρι και το 1995 την Σχολή της Εθνικής Μουσικής, η οποία το 1957 αναγνωρίζεται από το τότε Υπουργείο Παιδείας, επί υπουργίας Αχιλλέα Γεροκωστόπουλου, ως ειδική σχολή ελληνικής μουσικής. Η εν λόγω αναγνώριση αποτελεί μοναδικό γεγονός μέχρι σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αναδεικνύονται μέσα από την σχολή του κορυφαίοι μουσικοί στην πράξη και την θεωρία της ελληνικής μουσικής, οι οποίοι πρωτοστατούν μεταξύ άλλων στην ίδρυση των ελληνικών μουσικών σχολείων και στελεχώνουν επιτυχώς όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Σημειωτέον δε ότι και αυτοί, μαθητές ενός άξιου δασκάλου, έχουν προχωρήσει την έρευνα και ανάπτυξη της μουσικής πράξης και θεωρίας με σημαντικές και κυρίως πρωτότυπες και ουσιαστικές μελέτες, οι οποίες αναδεικνύουν και θεμελιώνουν την ελληνική μουσική παράδοση. Σήμερα, την σκυτάλη της διδασκαλίας της ελληνικής μουσικής και της διαφύλαξης, συντήρησης και προβολής στο ευρύ κοινό του Αρχείου Σίμωνος και Αγγελικής Καρά, με τρόπο επιστημονικά σύγχρονο και αξιόπιστο, έχει παραλάβει το Κέντρον Ερεύνης και Προβολής της Εθνικής Μουσικής (Κ.Ε.Π.Ε.Μ.), το οποίο ιδρύθηκε το 2009 από την σύζυγο του δασκάλου, κ. Αγγελική Καρά.
Εκπομπές 1953-1973 Παρουσιάζει την εβδομαδιαία εκπομπή “Ελληνικοί Αντίλαλοι” στο Ε.Ι.Ρ. (άνω των 700 εκπομπών) η οποία δημιούργησε μεγάλη κίνηση σε όλη την Ελλάδα γύρω από την παραδοσιακή μουσική, καθώς ήταν η πρώτη φορά που το πανελλήνιο κοινό ερχόταν σε επαφή με τις τοπικές μουσικές παραδόσεις. Άλλη εκπομπή ήταν “Το Δημοτικό τραγούδι στις πηγές του” κατά την οποία ηχογραφεί και παρουσιάζει τοπικούς μουσικούς από όλη την Ελλάδα. Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των εκπομπών αυτών, από αδιαφορία των τότε ιθυνόντων έχει χαθεί. Από το 1969 παρουσιάζει τις πρώτες εκπομπές του στην τηλεόραση με μουσικοχορευτικά συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα. Από τις ανωτέρω εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση αναδείχθηκε πληθώρα παραδοσιακών μουσικών όπως η Ειρήνη Κονιτοπούλου - Λεγάκη, ο Χρήστος Πάνου, ο Κώστας Μουντάκης, η Δόμνα Σαμίου, ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Αγάπιος Τομπούλης, ο Χρήστος Μπαϊρακτάρης, ο Νικόλαος Παπαβραμίδης, ο Νικόλαος Στεφανίδης, ο Φίλιππος Ρούντας, ο Σάββας Σιάτρας, ο Καρυοφύλλης Δοϊτσίδης κ.ά.
Ομιλίες σε συνέδρια 1953: Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο Θεσαλλονίκης.
Θέμα: Η ορθή ερμηνεία και μεταγραφή των βυζαντινών μουσικών χειρογράφων. 1963: Διεθνές Συνέδριο Ανατολικής Μεσογειακής Μουσικής στην Τυνησία.
Θέμα: Η προέλευση της μουσικής παράδοσης της Ανατολής. Α΄ Διεθνές Συνέδριο Σπουδών Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ανατολικής Λειτουργικής, στην μονή Κρυπτοφέρης Ιταλίας.
Θέμα: Γένη και Διαστήματα εις την Βυζαντινήν Μουσικήν. 1976: Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο εν Αθήναις.
Θέμα: Ο Ιωάννης Μαΐστωρ ο Κουκουζέλης και η εποχή του. Διεθνές Ραδιοφωνικό Συνέδριο στο Παρίσι.
Θέμα: Η Ελληνική μουσική παράδοσις – Εκκλησιαστική και κοσμική. 1988: Μουσικολογικό Συνέδριο στους Δελφούς
Θέμα: Αρμονικά, δηλ. η εύρεσις των διαστημάτων και συμφωνιών κατ’ αρμονικάς μεσότητας.
Διαλέξεις (ενδεικτική αναφορά) 1933: Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών.
Θέμα: Η μουσική γραφή των βυζαντινών και η εξέλιξίς της.
Εκτέλεσις παλαιών βυζαντινών εκκλησιαστικών μελών, παρά της χορωδίας διευθυνομένης υπό του ιδίου. 1933: Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών.
Συνοδεύοντας ομιλία του Παριανού καθηγητή Εμμ. Σαγκριώτη, παρουσιάζει με την χορωδία του τραγούδια της Πάρου. 1934: Εταιρεία Βυζαντινών Σπουδών.
Θέμα: Ερμηνεία των βυζαντινών μουσικών κωδίκων. 1952: Θεσ/νίκη, Σύλλογος “Τέχνη”, πρόσκλησις του προέδρου Λίνου Πολίτη.
Θέμα: Η Εθνική μας μουσική. 1952: Αθήνα, Νομική Σχολή, Σύλλογος “Χριστιανική Γωνιά”
Θέμα: Η Ελληνική Μουσική. 1952: Αθήνα, Σύλλογος Μεσαιωνικών Σπουδών.
Θέμα: Η Ελληνική Μουσική. 1969: Ερίκη της Σικελίας
Θέμα: Περί Ελληνικής μουσικής, ιδία περί δημοτικών τραγουδιών. 1975: Λονδίνο, Μπαχ Φέστιβαλ
Θέμα: Η Βυζαντινή μουσική παλαιογραφική έρευνα εν Ελλάδι. 1978: Βοστώνη, Θεολογική Σχολή.
Θέμα: Η Βυζαντινή μουσική και τα προβλήματά της. 1981: Αθήνα, Αμφιθέατρο Πολεμικού Μουσείου.
Θέμα: Ο Θούριος του Ρήγα και η μουσική του.
1907-1913 Στο Στροβίτσι πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο, το οποίο και τελειώνει στην Ζούρτσα.
1914-1917 Φοιτά στο σχολαρχείο της Ζούρτσας.
1916 Πρωτοαντικρύζει την βυζαντινή σημειογραφία από τον μικρασιάτη ψάλτη του χωριού του στην εκκλησία της Παναγίας. Ο ψάλτης αυτούς του έμαθε από μνήμης τα αργά ευλογητάρια του Μ. Σαββάτου. Από τότε ξεκινά η αγάπη του για τη βυζαντινή μουσική. Αισθάνεται ενθουσιασμένος από το πώς μπορεί η φωνή να αποτυπωθεί στο χαρτί.
1917-1921 Φοιτά στο γυμνάσιο στην Κυπαρισσία, όπου μαθαίνει την ψαλτική από τον λόγιο ιερέα π. Ευστάθιο Λαμπρινόπουλο. Η φοίτησή του από το δημοτικό μέχρι και το γυμνάσιο είναι περιπετειώδης, αφού λόγω των δυσχερειών της εποχής αναγκάζεται σχεδόν κάθε χρόνο να αλλάζει τόπο διαμονής. Όμως η αγάπη του για τα γράμματα και την μουσική του δίνει τη δύναμη να υπερβεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
1921 Έρχεται στην Αθήνα και εγγράφεται στην Νομική Σχολή Αθηνών. Παράλληλα διορίζεται στο Υπουργείον Κοινωνικής Προνοίας. Τα φοιτητικά του χρόνια είναι πολύ δύσκολα λόγω οικονομικών δυσχερειών. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του το ξοδεύει για την απόκτηση παλαιτύπων και χειρογράφων βιβλίων, παλαιών και νεοτέρων, προκειμένου να καταρτίσει μία όσο το δυνατόν πληρέστερη προσωπική βιβλιοθήκη για τις ανάγκες των μελετών του.
1924 Συγγράφει σε ηλικία 21 ετών μέθοδο εκμάθησης της βυζαντινής παρασημαντικής, όπου διατυπώνει τις απόψεις του με νεανικό σφρίγος και ορμή. Τον Δεκέμβριο του 1924 κατατάσσεται στρατιώτης και παρουσιάζεται στην Πάτρα.
1927 Τελειώνει την στρατιωτική του θητεία και ενοικιάζει σπίτι στην Πλάκα, στην πλατεία Γιγάντων, πάροδος αρ. 12, όπου ιδρύει σχολείο ελληνικής μουσικής. Εκεί γνωρίζεται με την Εύα Σικελιανού.
1928 Επιμελείται την μουσική για τις δελφικές εορτές του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού.
1929 Ιδρύει τον Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής.
1927-1930 Ψάλλει επί τριετία στις αγρυπνίες που τελεί ο άγιος Νικόλαος ο Πλανάς στο εκκλησάκι του αγίου Ελισσαίου στην Πλάκα, συνεχίζοντας την παράδοση των δύο Αλεξάνδρων, Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη.
1932 Καθιερώνει το μνημόσυνο για τους μάρτυρες της Αλώσεως, το οποίο επιτελείται ανελλιπώς μέχρι σήμερα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες η τέλεσίς του έχει διαδοθεί σχεδόν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, αλλά και εκτός αυτής, όπως π.χ. στην Αίγυπτο.
1937 Αποσπάται στο Υπουργείο Τύπου και Τουρισμού ως ειδικός στην ελληνική μουσική.
1938 Τοποθετείται στην Εθνική Ραδιοφωνία, όπου ιδρύει και διευθύνει το τμήμα εθνικής μουσικής. Οργανώνει ηχητικό αρχείο στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) με σκοπούς και τραγούδια από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
1939 Κατόπιν προτάσεως του Σίμωνα Καρά, με έξοδα της κυβερνήσεως του Ιωάννου Μεταξά και την συνέργεια του τότε επιμελητή των χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης Λίνου Πολίτη, καθώς και του Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνου Καλλιγά, αποστέλλονται καί οι τρεις προς φωτογράφησιν των χειρογράφων του μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη, τα οποία περιέχουν τις εξηγήσεις των παλαιών χειρογράφων από τους δύο εξηγητές, Γρηγόριο Πρωτοψάλτη και Χουρμούζιο Χαρτοφύλακα. Τα χειρόγραφα, κατόπιν υποδείξεως του Σίμωνα Καρά, μεταφέρονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη με διπλωματικό σάκο.
1940-1941 Υπηρετεί στο μέτωπο. Με την επιστροφή του περιέρχεται νοσοκομεία και ιδρύματα μαζί με την χορωδία του, ψυχαγωγώντας τους τραυματίες πολέμου. Παράλληλα, διδάσκει την ελληνική μουσική παράδοση στο Ελληνικό Σπίτι της Αγγελικής Χατζημιχάλη. Συγχρόνως, εργάζεται πυρετωδώς με τον φυσικομαθηματικό Σταύρο Βραχάμη πάνω στα διαστηματικά της ελληνικής μουσικής, ανοίγοντας νέους ερευνητικούς δρόμους και φωτίζοντας σκοτεινές πτυχές της αρμονικής θεωρίας.
1946 Με την χορωδία του συμμετέχει στους εορτασμούς για την ενσωμάτωση της Δωδεκαννήσου στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
1950 Τελεί τους γάμους του με την Αγγελική Αλεξάνδρου Βατούγιου, τελώντας το μυστήριο με το παλαιό βυζαντινό τυπικό εντός της Θείας Λειτουργίας στην ιστορική Μονή Δαφνίου. Η σύζυγός του απετέλεσε την δυναμική και ακούραστη συμπαραστάτιδα, η οποία τον εστήριξε στο έργο του με αυταπάρνηση και θυσία. Ο γάμος του Σίμωνα Καρά με το παλαιό βυζαντινό τυπικό, απετέλεσε ισχυρό έναυσμα για την μετέπειτα και μεχρι των ημερών μας αναβίωση της τελέσεως του μυστηρίου του γάμου εντός της Θείας Λιετουργίας.
1969 Συνοδεύει τον θρακιώτη γκαϊτατζή Κωνσταντίνο Τζιογκίδη και τον καλύμνιο τσαμπουνιστή Νικόλαο Τάλια στον διαγωνισμό ασκαύλου στην Ερείκη της Σικελίας, όπου αποσπούν το πρώτο βραβείο.
1970 Με χορηγία του ιδρύματος FORD και βοηθό την Μαρία Βούρα, ξεκινά δισκογραφική έκδοση τραγουδιών, τα οποία αποτυπώνονται σε 25 δίσκους βινυλλίου και αφορούν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
1973 Αποχωρεί από το Ε.Ι.Ρ.
1920-αρχές δεκαετίας 1980 Καταγράφει και ηχογραφεί ανελλιπώς τραγούδια και σκοπούς ταξιδεύοντας σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ο Σίμων Καράς διευθύνει μέχρι και το 1995 την Σχολή της Εθνικής Μουσικής, η οποία το 1957 αναγνωρίζεται από το τότε Υπουργείο Παιδείας, επί υπουργίας Αχιλλέα Γεροκωστόπουλου, ως ειδική σχολή ελληνικής μουσικής. Η εν λόγω αναγνώριση αποτελεί μοναδικό γεγονός μέχρι σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αναδεικνύονται μέσα από την σχολή του κορυφαίοι μουσικοί στην πράξη και την θεωρία της ελληνικής μουσικής, οι οποίοι πρωτοστατούν μεταξύ άλλων στην ίδρυση των ελληνικών μουσικών σχολείων και στελεχώνουν επιτυχώς όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Σημειωτέον δε ότι και αυτοί, μαθητές ενός άξιου δασκάλου, έχουν προχωρήσει την έρευνα και ανάπτυξη της μουσικής πράξης και θεωρίας με σημαντικές και κυρίως πρωτότυπες και ουσιαστικές μελέτες, οι οποίες αναδεικνύουν και θεμελιώνουν την ελληνική μουσική παράδοση. Σήμερα, την σκυτάλη της διδασκαλίας της ελληνικής μουσικής και της διαφύλαξης, συντήρησης και προβολής στο ευρύ κοινό του Αρχείου Σίμωνος και Αγγελικής Καρά, με τρόπο επιστημονικά σύγχρονο και αξιόπιστο, έχει παραλάβει το Κέντρον Ερεύνης και Προβολής της Εθνικής Μουσικής (Κ.Ε.Π.Ε.Μ.), το οποίο ιδρύθηκε το 2009 από την σύζυγο του δασκάλου, κ. Αγγελική Καρά.
Εκπομπές 1953-1973 Παρουσιάζει την εβδομαδιαία εκπομπή “Ελληνικοί Αντίλαλοι” στο Ε.Ι.Ρ. (άνω των 700 εκπομπών) η οποία δημιούργησε μεγάλη κίνηση σε όλη την Ελλάδα γύρω από την παραδοσιακή μουσική, καθώς ήταν η πρώτη φορά που το πανελλήνιο κοινό ερχόταν σε επαφή με τις τοπικές μουσικές παραδόσεις. Άλλη εκπομπή ήταν “Το Δημοτικό τραγούδι στις πηγές του” κατά την οποία ηχογραφεί και παρουσιάζει τοπικούς μουσικούς από όλη την Ελλάδα. Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των εκπομπών αυτών, από αδιαφορία των τότε ιθυνόντων έχει χαθεί. Από το 1969 παρουσιάζει τις πρώτες εκπομπές του στην τηλεόραση με μουσικοχορευτικά συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα. Από τις ανωτέρω εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση αναδείχθηκε πληθώρα παραδοσιακών μουσικών όπως η Ειρήνη Κονιτοπούλου - Λεγάκη, ο Χρήστος Πάνου, ο Κώστας Μουντάκης, η Δόμνα Σαμίου, ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Αγάπιος Τομπούλης, ο Χρήστος Μπαϊρακτάρης, ο Νικόλαος Παπαβραμίδης, ο Νικόλαος Στεφανίδης, ο Φίλιππος Ρούντας, ο Σάββας Σιάτρας, ο Καρυοφύλλης Δοϊτσίδης κ.ά.
Ομιλίες σε συνέδρια 1953: Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο Θεσαλλονίκης.
Θέμα: Η ορθή ερμηνεία και μεταγραφή των βυζαντινών μουσικών χειρογράφων. 1963: Διεθνές Συνέδριο Ανατολικής Μεσογειακής Μουσικής στην Τυνησία.
Θέμα: Η προέλευση της μουσικής παράδοσης της Ανατολής. Α΄ Διεθνές Συνέδριο Σπουδών Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ανατολικής Λειτουργικής, στην μονή Κρυπτοφέρης Ιταλίας.
Θέμα: Γένη και Διαστήματα εις την Βυζαντινήν Μουσικήν. 1976: Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο εν Αθήναις.
Θέμα: Ο Ιωάννης Μαΐστωρ ο Κουκουζέλης και η εποχή του. Διεθνές Ραδιοφωνικό Συνέδριο στο Παρίσι.
Θέμα: Η Ελληνική μουσική παράδοσις – Εκκλησιαστική και κοσμική. 1988: Μουσικολογικό Συνέδριο στους Δελφούς
Θέμα: Αρμονικά, δηλ. η εύρεσις των διαστημάτων και συμφωνιών κατ’ αρμονικάς μεσότητας.
Διαλέξεις (ενδεικτική αναφορά) 1933: Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών.
Θέμα: Η μουσική γραφή των βυζαντινών και η εξέλιξίς της.
Εκτέλεσις παλαιών βυζαντινών εκκλησιαστικών μελών, παρά της χορωδίας διευθυνομένης υπό του ιδίου. 1933: Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών.
Συνοδεύοντας ομιλία του Παριανού καθηγητή Εμμ. Σαγκριώτη, παρουσιάζει με την χορωδία του τραγούδια της Πάρου. 1934: Εταιρεία Βυζαντινών Σπουδών.
Θέμα: Ερμηνεία των βυζαντινών μουσικών κωδίκων. 1952: Θεσ/νίκη, Σύλλογος “Τέχνη”, πρόσκλησις του προέδρου Λίνου Πολίτη.
Θέμα: Η Εθνική μας μουσική. 1952: Αθήνα, Νομική Σχολή, Σύλλογος “Χριστιανική Γωνιά”
Θέμα: Η Ελληνική Μουσική. 1952: Αθήνα, Σύλλογος Μεσαιωνικών Σπουδών.
Θέμα: Η Ελληνική Μουσική. 1969: Ερίκη της Σικελίας
Θέμα: Περί Ελληνικής μουσικής, ιδία περί δημοτικών τραγουδιών. 1975: Λονδίνο, Μπαχ Φέστιβαλ
Θέμα: Η Βυζαντινή μουσική παλαιογραφική έρευνα εν Ελλάδι. 1978: Βοστώνη, Θεολογική Σχολή.
Θέμα: Η Βυζαντινή μουσική και τα προβλήματά της. 1981: Αθήνα, Αμφιθέατρο Πολεμικού Μουσείου.
Θέμα: Ο Θούριος του Ρήγα και η μουσική του.